დრეკადი რკინა არ არის ერთი მასალა, მაგრამ არის მასალების ჯგუფის ნაწილი, რომლის წარმოებაც შესაძლებელია, რომ ჰქონდეს თვისებების ფართო სპექტრი მიკროსტრუქტურის კონტროლის საშუალებით. ამ ჯგუფის მასალების საერთო განმსაზღვრელი მახასიათებელია გრაფიტის ფორმა. დრეკად უთოებში გრაფიტი არის კვანძების, ვიდრე ფანტელების სახით, როგორც ეს ნაცრისფერ რკინაშია. გრაფიტის ფანტელების მკვეთრი ფორმა ქმნის სტრესის კონცენტრაციის წერტილებს ლითონის მატრიცაში და კვანძების მომრგვალებულ ფორმას ნაკლებად, რითაც აფერხებს ბზარების წარმოქმნას და უზრუნველყოფს გაძლიერებულ დრეკადობას, რაც შენადნობას აძლევს მის სახელს. კვანძების წარმოქმნა მიიღწევა კვანძოვანი ელემენტების დამატებით, ყველაზე ხშირად მაგნიუმის (გაითვალისწინეთ, რომ მაგნიუმი დუღს 1100°C-ზე და რკინა დნება 1500°C-ზე) და, ახლა ნაკლებად ხშირად, ცერიუმი (ჩვეულებრივ, მიშმეტალის სახით). ასევე გამოყენებულია ტელურიუმი. იტრიუმი, ხშირად მიშის ლითონის კომპონენტი, ასევე შესწავლილია, როგორც შესაძლო ნოდულიზატორი.
